4 Τύποι λειτουργίας της Ψυχοςωματικης οικογένειας (Minuchin et al 1978) Υπέρεμπλοκή: Δυσδιάκριτα όρια μεταξύ των μελών Μέλη της οικογένειας δεν έχουν προσωπικό χώρο Εισβάλει ο ένας στα συναισθήματα και στις σχέσεις του άλλου
Ακαμψία: Δυσκολία στην προσαρμογή των φυσιολογικών αλλαγών Η αλλαγή βιώνεται ως επικίνδυνη (π.χ. φυγόκεντρη δυναμική εφηβείας, ωρίμανση παιδιών) Προσπαθούν να μείνουν προςηλωμενες στους παλιούς τρόπους λειτουργίας
Υπερπροστατευτικότητα: Το εξωτερικό περιβάλλον βιώνεται ως απειλητικό και τα μέλη της οικογένειας ως ευάλωτα. Η αυξημένη προστασία προς νεότερα μέλη μπορεί να εμποδίσει την εξέλιξη, την αυτονόμηση και τη σταδιακή ανεξαρτητοποίηση από τη γονεϊκή οικογένεια.
Αποφυγή σύγκρουσης: Οι συγκρούσεις των μελών αντιμετωπίζονται ως καταστροφικά γεγονότα Φόβος για επαπειλούμενη διάλυση Με την αποφυγή της σύγκρουσης τα προβλήματα παραμένουν άλυτα, η υπόγεια ένταση αυξάνεται και θέτει σε κίνδυνο τη συνοχή της οικογένειας
Τρεις τύποι αποφυγής σύγκρουσης Τριγωνοποιηση: το παιδί δεν μπορεί να εκφραστεί χωρίς να πάρει το μέρος του ενός γονιού. Συμμαχία γονιού-παιδιού:το παιδι είναι σε σταθερή συμμαχία με τον ένα γονιό εναντίον του άλλου Παράκαμψη: το ζευγάρι είναι φαινομενικά ενωμένο και θεωρεί ασθένεια παιδιού το μοναδικό πρόβλημα της οικογένειας.
Χαρακτηριστικά ανορεκτικής οικογένειας Παιδοκεντρική Παιδί αναπτύσσει μια ψυχαναγκαστική ανάγκη για τελειότητα “Parent watcher”: δυστάζεινα ανεξαρτητοποιηθεί χωρίς τη γονεϊκή έγκριση Υπερεμπλοκήμε οικογένεια καταγωγής Εστιάζουν σε σωματικά συμπτώματα. Κρυφή σύγκρουση μεταξύ συζύγων.
Η σχολή του Μιλάνου (Selvini-Palazzoli et al 1978)
Εστιάζει στην επίδραση που έχει η ΨΑ και τα συμπτώματα της στην πάσχουσα και την οικογένεια της. Τα συμπτώματα μπορεί να προστατεύουν την οικογένεια, να συμβάλλουν στη μείωση της απειλής από την εμφάνιση της σεξουαλικοτητας, να προάγουν την επανασύνδεση της οικογένειας, να συμβάλλουν στην αποφυγή συγκρούσεων. Η δυσλειτουργία της οικογένειας οφείλεται κυρίως σε κρυφές συμμαχίες μεταξύ των μελών.
Η οικογενειακή θεραπεία του Dare Απενοχοποίηση γονέων από την ευθύνη της ασθένειας. Η οικογένεια χρησιμοποιείται ως μέσο αναρρωσης. Η τεχνική της αύξησης του άγχους των γονέων ώστε να εμπλακούν πλήρως στη θεραπεία.
Οι τρεις φάσεις της θεραπείας: Πρώτη φάση: Αναζωογόνηση γονεϊκών ρόλων κυρίως σχετικά με τις διατροφικές συμπεριφορές της ασθενούς. Η θεραπεία επικεντρώνεται στα συμπτώματα της ΔΠΤ και ξεκινά με ένα οικογενειακό γεύμα. Στόχος θεραπευτή: ανάπτυξη ισχυρής γονικής συμμαχίας και ευθυγράμμιση με υποσύστημα αδερφών ή φιλων. Οι οικογένειες ενθαρρύνονται ν'ανακαλυψουν μόνες τους τον καλύτερο τροπο έπανασίτισης.
Τρίτη φάση: ξεκινά όταν επιτυγχάνεται ένα σταθερό βάρος και η αυτό-επιβαλλόμενη ασιτία υποχωρεί. Κεντρικό ζήτημα: εδραίωση υγιούς σχέσης με γονείς, όπου η ΨΑ δεν αποτελεί τη βάση της αλληλεπίδρασης. Προσπάθεια επίτευξης αυξημένης προσωπικής αυτονομίας για την έφηβη και αναδιοργάνωση κοινής ζωής του ζεύγους.
Δουλεύοντας με οικογένειες ενηλικών με ΨΑ (Treasure et al) Τρεις διάφορες: Διαφορετική αντιμετώπιση από το νομό Κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη. Ο βαθμός της εμπλοκής και της εξάρτησης του ασθενούς από την οικογένεια του, καθώς και των γονιών από τη φροντίδα των ασθενών ποικίλει. Η ασθένεια είναι μακροχρόνια.
Η ατζέντα για τη δουλειά με ενήλικες με ΨΑ 1. Διαχείριση των πληροφοριών 2. Στόχοι της θεραπείας, φύση και βαθμός γονεϊκης εμπλοκής 3. Βοήθεια προς τους φροντιστές για αποτελεσματική αντιμετώπιση (διαχείριση άγχους) α) Κατανόηση των μοντέλων της αλλαγής της συμπεριφοράς και της διαχείρισης των αλληλεπιδρασεων (less: listen, empathy not sympathy, sharing, affirmation and support)